روانشناسی بازی

درباره دوره

بازی جزئی از حیات آدمی‌ست و از آغاز زندگی با او همراه بوده است. انسان برای رشد ذهنی و اجتماعی خود به تفکر و حرکت و جنبش نیازمند است؛ بازی پایه‌ی اصلی این تفکر و اندیشه

است. کودک از طریق بازی آمادگی جسمی برای مقابله با مشکلات را می‌آموزد. بازی راهی است برای ارضای حس کنجکاوی کودک نسبت به دنیای اطرافش و او را برای عهده دار شدن

وظایف اجتماعی و اقتصادی آماده می‌سازد. بازی تنها بخاطر سرگرم کردن و شاد شدن کودک نیست که اهمیت دارد بلکه برای او یک عمل کاملا جدی‌ است. کودک از طریق آن با دنیای

اطرافش ارتباط برقرار می‌کند. با قوانین و مقررات و رعایت آن‌ها در طی بازی آشنا می‌شود. همکاری و مشارکت اجتماعی را می‌آموزد. توانایی‌های خود را بروز می‌دهد و رقابت و برد و

باخت را تجربه می‌کند

رشد ذهنی و عاطفی کودک از طریق بازی

کودک در طی بازی احساسات خود مثل ترس و خشم یا محبت را بروز می‌دهد. بازی به کودک تفکر کردن را می‌ آموزد. به یادگیری زبان در کودک کمک می‌کند. قوه تخیل او را پرورش

می‌ دهد. در طی بازی کودک با همسالان یا اسباب بازی هایش می توان به مشکلات او یا مسائلی که باعث آزار او می شود پی برد.

در نتیجه بازی کودک به هیچ عنوان کار بیهوده‌ای نیست بلکه شخصیتش را شکل می‌دهد و باعث ایجاد اعتماد به نفس و قدرت ابراز وجود در میان بزرگسالان می‌شود و می‌تواند بدون ترس

یا خجالت احساسات خود را بیان کند.

شناسایی کودک مضطرب در روانشناسی بازی

کودکی که تمایل به بازی کردن با هم سن‌ و سالان خود ندارد و با بهانه‌های مختلف از انجام آن کناره‌گیری می‌کند یا لذتی از بازی با دوستان خود نمی‌ برد دچار افسردگی است. این کودک در بازی‌های گروهی هیجان و تحرک ندارد و به بازی‌های پرجنب‌ و جوش تمایلی ندارد..

"فهرست"

انواع بازی های کودکان